Ο Άγιος Βησσαρίων (ή σύμφωνα με την παραλλαγή του ονόματος που του αποδίδεται, Βελισσάριος), Αρχιεπίσκοπος Λαρίσης και κτίτωρ της Ιεράς Μονής Δουσίκου.
Αποτελεί συμπολιούχο για την Λεπενού, μαζί με τον Άγιο Γεώργιο τον τροπαιοφόρο!
Η αιτία της σχέσης αυτής μεταξύ Λεπενούς και Μονής Δουσίκου έχει την αφορμή της σε ένα περιστατικό του 19ου αιώνα, όπου επισκεπτόμενη η Τιμία Κάρα το χωριό, αυτό βασανίζονταν από μια λοιμική ασθένεια, φαινόμενο συχνό για την εποχή. Η εξάλειψη της ασθένειας με την είσοδο του λειψάνου στο χωριό θεωρήθηκε θαυματουργή επέμβαση με τη μεσιτεία του Αγίου Βησσαρίωνος.
Η έκφραση της ευλάβειας των Λεπενιωτών, στον Άγιο Βησσαρίωνα αποτυπώθηκε έμπρακτα με την τοποθέτηση της εικόνας του στο τέμπλου του νέου Ιερού Ναού, δίπλα ακριβώς από την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, δηλώνοντας έτσι ότι αποτελεί συμπολιούχο και συμπροστάτη του χωριού μαζί με τον Άγιο Γεώργιο.
Η Τιμία Κάρα του Αγίου Βησσαρίωνος, επισκέφτηκε -τελευταία φορά- τη Λεπενού και παρέμεινε στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου για 3 ημέρες, τον Σεπτέμβριο του 2012. Η υποδοχή ήταν πανηγυρική, παρουσία του Μητροπολίτη Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά, ιερέων, ιερομονάχων, τοπικών αρχών και πλήθος προσκυνητών.
Στο αρχείο της Μονής Δουσίκου φυλάσσονται έγγραφα με τα οποία η ενορία της Λεπενούς ανά διαστήματα προσκαλούσε την Κάρα του Αγίου Βησσαρίωνος, η οποία και παρέμενε για αρκετές ημέρες στο χωριό.
Το παλαιότερο όμως έγγραφο – προσκλητήριο, που διασώζεται αποστάλθηκε το 1865, χωρίς όμως να σημαίνει ότι αποκλείεται να υπήρχαν και παλαιότερα προσκλητήρια.
Από τότε και μέχρι τα πρόσφατα χρόνια ανά τακτά διαστήματα επαναλαμβάνονταν η πρόσκληση και η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής ανταποκρινόταν με προθυμία.
Το παλαιότερο όμως έγγραφο – προσκλητήριο, που διασώζεται αποστάλθηκε το 1865, χωρίς όμως να σημαίνει ότι αποκλείεται να υπήρχαν και παλαιότερα προσκλητήρια.
Από τότε και μέχρι τα πρόσφατα χρόνια ανά τακτά διαστήματα επαναλαμβάνονταν η πρόσκληση και η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής ανταποκρινόταν με προθυμία.
Σε αντιδιαστολή με τις συνηθισμένες μεταφορές ιερών λειψάνων για προσκύνηση από ένα μέρος σε άλλο, που συχνά πραγματοποιείται, η μεταφορά της Τιμίας Κάρας του Αγίου Βησσαρίωνος, κυρίως κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας δεν αποτελούσε μια απλή ευκαιρία ευλογίας αλλά μια ολόκληρη ιεραποστολική εκστρατεία.
Την Τιμία Κάρα συνόδευαν, ιερομόναχοι της Μονής, ιερείς των πέριξ ενοριών αλλά και πνευματικοί. Σε κάθε παραμονή τους σε κάποιο χωριό γινόταν γενική εξομολόγηση, κηρύγματα, θείες Λειτουργίες και οι εμπερίστατοι χριστιανοί τους Τουρκοκρατίας ενισχύονταν ουσιαστικά από την επίσκεψη αυτή.
Στο γεγονός αυτό συνέβαλλε ο καταρτισμός των μοναχών της Ιεράς Μονής Δουσίκου αφού αυτό αποτελούσε προπύργιο των γραμμάτων, όπως φαίνεται από τη σπουδαία του βιβλιοθήκη αλλά και τις πρακτικές εφευρέσεις που μέχρι σήμερα βρίσκονται σε λειτουργία για την εξυπηρέτηση των αναγκών του Μοναστηριού. Οι μοναχοί που έζησαν στην παραπάνω Μονή ήταν πάντοτε λόγιοι και βαθύτατα φιλοκαλλικοί. Διατηρούσαν την παραδοσιακή μοναστική ζωή με ένα ιδιαιτέρως αυστηρό τυπικό αντίστοιχο με του Αγίου Όρους και της Μονής του Αγίου Σάββα.
